Ben Senin Mutluluğunu Mutluluğum Saydım

"Ben senin mutluluğunu mutluluğum saydım." dedi oğlan. Göz göze gelemeden bunları söyledi kıza. Çünkü çok uzaktılar birbirlerine. Önceleri ama çok yakındı yürekleri. Şimdi ise ölüm gibi bir şey uzaklık onlara. Kızın tek bir sözüne böyle cevap vermişti oğlan. Çıkarsız, yalansız, hesapsız sevmişti çünkü onu. Kız oğlana 'Ben seni hiç mutlu edemedim. Ben sana mutlu musun diye sorduğumda sen hep bana sen mutlu ol ben her zaman mutluyum derdin.' dedi. Oğlan yansın mı bu söylenene yoksa mutluluktan uçsun mu göklere bilemedi.

Ne zamandan beri başkasının mutluluğunu kendi mutluluğuymuş gibi sahiplenmek suç oldu? Bir bahanemiydi yoksa halen çözemedi. Elinden hiçbir şey gelmiyordu. Hani Mecnun olsa yinede eli ayağı bağlı kalırdı bu sözlere. Kaskatı kesildi oğlan. Önceden hiç öyle bir ses çıkmamış oğlandan ince bir ses çıktı ki belli ki yüreği ağlıyordu. 'Gitme.' dedi. 'Gitme. Her şeyi bahane edebilirsin ayrılmak için ama insan mutluluğundan şikâyetçi olur mu? Ben hiç kimsede görmedim böyle bir şey. N'olur yüreğimi elime verip yüreğini alıp gitme. Yaşadığım şehre, yanımdaki insanlara, Gün'eşe acı. Çünkü ben sana her konuşmamızda Gün'eşim derdim.' dedi oğlan. O uzun konuşmadan hiçbir zaman sıyrılamayacağını zannediyordu. Kendinden emindi; sevdiğini ikna ettiğini sanıyordu.

'Biliyorum; beni senin kadar sevecek kimse olmayacak. Beni senin kadar mutlu edecek, beni senin kadar düşünecek hiç kimse olmayacak. Ve biliyorum hiçbir zaman unutamayacağım seni.' Bu sözler birer birer oğlanın yüreğine işlendi. Kız bunları bildiği halde neden bırakıp gidiyordu. Anlamak zordu, imkânsızdı. Dökemedi gözyaşlarını oğlan; hepsine yüreğine akıttı. Ölüm kadar yakındılar artık. Gideni döndürmek zordu.

Ve ardından telefon sonsuzluğa kapandı.