Benim Adım Kader (ll)

...
Ve bir ses..
Kadeerr...
...
Kader ölümün kıyısında çaresizce bekliyordu. Annesi avuçlarının arasından sızmıştı ama o buna inanamıyor kabullenemiyordu. Onun dünyası daha birkaç saat öncesine kadar huzuru olan enkazın içinde saniye saniye yok oluyordu. Ailesi enkazın arasında Kader ise çaresizliğin uçurumunda hayatının en kötü gününü yaşıyordu. Kabullenemeden sindiremeden alışmaya fırsatı bile olmadan minicik yüreğiyle aniden yıkıldı dünyası. Gözleri artık gözyaşlarının esiri olmuştu.
...
Kader kendisine seslenenleri duyacak kadar iyi değildi. Çünkü son kez dokunabildiği annesi hiç bırakmayacakmışçasına sarılıyordu annesinin kanlı eline. Enkaz içindeki hayatına son dokunuşu. Son kez samimi bir tene dokunuşuydu bu cansızda olsa son dokunuş. Ailesinden geriye kalan son görüntü son beden, son el ...
- Anne lütfen beni bırakma lütfen.
-Yalvarırım anne..
-Bir daha yaramazlık yapmayacağım..
-Seni asla üzmeyeceğim anne....
Ve son haykırış;
-Anne ölme yokluğuna dayanamam...
....
Çığlıkların içinden kendine seslenildiğini duyar gibiydi ama derdi başından aşkındı minicik yüreğinin. O yüzden duyduklarını algılayamıyordu.
...
Sonra bir el hissetti omzunda. Başını çevirip baktı ancak gözyaşlarından ve beynindeki puslu fırtınalardan kim olduğunu seçemiyordu.
Yabancı bir ses...
-Kader kızım sakin ol. Buradan gitmeliyiz.
Titrek ve ağlamışçasına bir erkek sesiydi bu. Telaşlı ve kaçmak istercesine bir hitabı vardı.
Kader;
-Annem annemi bırakamam.
-Ailem, evim, annem, babam onların bana ihtiyacı var. Onları kurtaracağım. Onları burada bırakamam.
Adam;
-Onlar yok artık kızım...
Kızımmm ... bu kelime kulaklarında çınladı birkaç kez. En son dün gece duymuştu bu kelimeyi annesinden 'Hadi yat kızım yarın okula gideceksin' . Son kez söylediğini ve annesinin ses tonuyla o kelimeyi son kez duyacağını nerden bilebilirdi ki. Nerden bilebilirdi ki birkaç dakika içinde tüm dünyasının kararacağını, umutlarının, hayallerinin ve hatta ailesi ile birlikte tüm güzelliklerin yok olacağını...
Yabancı adamın sesi sürekli geliyordu fakat ne dediğini anlayamıyordu Kader. Bir şeyler söylüyor onu götürmeye çalışıyordu.
Bir anda kader annesinin elinin avucunun içinden kaydığını fark etti. Çığlık atıyordu ama nafileydi. Adam onu kucağına almaya çalışıyordu. Annesinden ve enkaz arasında kalan hayallerinden yordu onu.
Kucağına aldı ama kaderin ruhu hâlâ annesinin kanlı ellerinin yanındaydı. Annesine doğru bakarak iki eliyle oraya doğru uzanıyordu. Ona gözyaşları ve tek kelimelik çığlığı eşlik ediyordu.
-Annneeeeee....
En çaresiz son çığlığıydı belkide...
Sonra adama döndü ve;
-Lütfen bana bir dakika izin verin.
Adam;
-Hayır buradan bir an önce uzaklaşmalıyız. Annen baban ailen artık yok...
Kader;
-Lütfen.. Bir dakika... Almam gereken bir şey var.
Adamın kucağında tepinen ve ondan kurtulmaya çalışırken bir anda adamın avuçlarından sıyrıldı ve enkaza doğru koşmaya başladı.
Ve yine o ses;
- Kaaddeeerrrr....