Çocukların Çocuksuzluğu

Bir çocuğun çocuksuzluğu dokunuyor yüreğime,kanadıkça yaraları kadınlığım analığım eksiliyor kendimden..Çıplak göbekli esmer teninde,yalın ayak diz çöküyor insanlığın türabına...ve çocukça bu duruş ne çok anlam katıyor,yitirdiğimiz değerlerin tozlu raflarına.....

Algılarımız tıkandıkça,duyularımız sağırlaştıkça kayboluyoruz ne çok insanlıktan,etrafımızı saran onca felakatlere rağmen,yine de insanız diye geçiniyoruz ya haybeye...Üstelik bir dünya dolusu çocuk anasız babasız ve açlığa terkedilmişken...Kaburgaları sayılı karnı içine çökmüşken.Nasıl uyku girsin gözlerime.ben bu filmi çaresiz halimle seyretmeye mecbur kalmışken..

At gözlüğüyle bakanlar dünyaya körleşirken..Aç insanları düşünmeden tıka basa onların hakkını fazlasıyla yerken,onlar çıplak biz giyinikken...

Kara bir talih sisli yüreklerine yerleşmişken,ben gülemiyorum bunca olup bitene ve insan yanım ana tarafım kabarıyor..Kaç çocuk doğuyor ölüme.kaç çocuğun kaderi,kefen olacak kundağa,ben anayım ana...Gözüm gönlüm kaldırmaz bu kadar çok acıya..Çocuklar çocuksuzluğa bırakıldıkça...

Gelin çocuklar!

Yüreğimin her tarafı çocuk bahçesi,katın kumuma sevginizi,karışın dünyama,ben her ölüşünüze bir çocuk doğururum umutlarımla ve sizi sevgimle besler büyütürüm,ben anayım yeterim korkmayın bir dünya dolusu çocuğa.....


Kanatlarım melek kadar günahsız olmasa da,sizinle uçamaya da varım...yeniden doğmaya da....Yeter ki çocuk kalın ,çocuksuzluğunuzu diğer dünyada bırakın....