Deli

Sen hakiki bir karanlıkta dokunamadığım, uzaklaştığımdın. Biliyordum. Gelmeyecektin hiçbir zaman. Neden hep uzaklaştı ellerin el üstümden.
Sen karanlığı hiç sevmez miydin yahut? Karanlığı sevmesen beni karanlığa düşürmezdin.
Gittiğin günlerde ellerimde bir hasret kaldı.Sıfıra düşmüştü vücut sıcaklığım adeta.Şarkılar yitirmişti notalarını gittiğin zaman. İlk defa yenilmiş
gibi hissetmiştim kendimi. Gücümü kaybetmiştim. Elden ayaktan düşmüş gibi olmuştum. Sen beni karanlığa resmen ittin ve ben o emsali rüyadan uyanıp kendime geldim. Benim ki garip bir aşktı. Seni sevmeme rağmen sen beni sevmiyordun! İlk benimle olduğun günler yalan söylüyordun. Çünkü bu iki kelimelik bir yalandı. Oysaki unutmuştun. "Seni seviyorum" derken üç tane kelime vardı orada. Bende vardım o kelimede.Sen parçaladın beni adeta. Uzun süren kalp ağrılarım oldu. Sen gittiğinde evim dağıldı biraz. Komşular neler oluyor diye bana baktılar. Ama içeri
giremediler. Korktular benden. Çünkü sen beni bu hale getirmiştin. Hatırlıyor musun? Hani ilk sana seni seviyorum dediğim zaman gözlerime nasıl bakmıştın. Şaşırmıştın adeta ve o gün düşünmek için zaman istemiştin. Belki de bir kadının sana bu teklifi yapması sana ilginç gelmişti.Ertesi gün
darmadağındın. Ben seni evimin o puslu penceresinden seyrediyordum. Bir an hırslandın. Aşk sana hırs verdi ve sen o kapıyı çaldın. Bağırdın,bağırdın, bağırdın...Ama o sana laf geçiremedi. Sen dönüp arkana bile bakmadan gittin. Ben oracıkta bitmiştim.Sonra bana telefon açtın aşkı ilan
etmek için. Ama biliyordum. Sen hırsına yenik düşmüştün.Ben sadece sana "tamam" dedim. Zaten başka ne diyebilirdim ki bana bakan gözlerine.Önceleri çok iyi gidiyorduk. En yakın arkadaşıma aslında ne kadar tutkulu bağlandığını biliyordum.Zaten o arkadaşımla da bir daha görüşmedim.
Duyduğuma göre buradan gitmişler. Sen o zaman gene oradaydın. Ben gene sana o puslu pencereden bakmaktaydım. O zaman yanıma bir deli taşındı.Bir adamdı ve herkes ona deli diyordu. Nedenini bilemiyordum. Bir akşam hastalandığını duymuştum. Hemen koşup gittim yanına. Çok kötü öksürüyordu.Ama bana teşekkür eder gibi bir hali vardı.Akşamleyin evden ayrıldığımda gene o puslu cama gittim ve onu izlemeye başladım.Önce güldü ve ayağa kalktı. Ayakkabı ve montunu giydikten sonra merdiven aldı eline. Merdiveni çatıya dayadı ve çatıya çıktı. Ben şaşkınca seyrediyordum onu. Sonra benim evime bakmaya başladı uzun uzun. Gülüyordu karanlığın bir köründe. Ben dayanamadım ama ayaklarım varmadı yanına gitmeye. O gece sadece onu düşündüm. Ertesi gün baktığımda evine girmişti. Uyuyordu ve bir anda uyandı. Ben ona tam giderken gene o geldi. Elimden tuttu benim ve "gidiyoruz çabuk" dedi.O arkamdan endişeli şekilde baktı. bir masaya oturduk. Bana şöyle dedi: "O deliyle bir daha
görüşme.Görmüyor musun halini onun? Nasıl da fırsat kolluyor seni görmek için. Zaten gözleri de bir fesat bakıyor." Ben sadece ona bakakalmıştım. "Sen benim görüştüklerime birşey diyemezsin!" dedim sadece. O da sinirlendi ve ayağa kalktı. "O zaman git onunla sevgili ol. Bitti." dedi. Aslında
anlamamıştım. Neden bu denli tepki vermişti? Sonra ona gittim. Anlattım olanları ve bunun nedenini ona sordum. Bana şöyle dedi. "Ben bu eve taşınmadan önce o bana geldi ve senden bahsetti. Aslında bana bu evi o aldı. Bende neden dedim senin gibi. Bana burda eskiden oturan kızdan bahsetti. Ona aşıkmış. Unutmak istemiyormuş. Seninle beni sevgili gibi görüp ayrılmak istediği için bu yolu denemiş." Ben sadece şaşırmıştım.
Ayrılmak için onu kullanmıştı. Ve hergün aralıksız onu izlemeye başladım. Hergün çatıya çıkıyor ve gülüyordu nedensizce.Birgün artık dayanamadım ve ona gittim. Neden hergün oraya çıkıyorsun diye sordum. O da anlatmaya başladı. "Annem ve babam bana daha yakınlar oraya
çıktığım zaman ve oraya çıktığım zaman herşeyi unutuyorum. O çatıya çıktığım zaman seni düşünüyorum. Aslında sende o puslu camdan bana bakıyorsun, görüyorum seni ve gülüyorum.Ben deliyim. Hiç kimse bana senin gibi bakmadı. Yada bana hiç iyi misin diye sormadılar. Hiç kimse sen olamadı." Ve o zaman aslında olanı anlamıştım.
Sonuç şuydu: Bir insan olmak kolay değildi. O deliydi belki. Ama değer biliyordu. Ve ne olursa olsun daima hayata gülümsüyordu.