Doktor Kerem

Doktorun ilkokul arkadaşı olduğunu hatırlayan adamın ağzı bir karış açık kaldı.

_ Kerem…

— Evet, Kerem benim.

— Bizim ilkokul öğretmenimiz Malatyalıydı, İsmail öğretmen. İyi adamdı ama eli biraz ağırdı.

— Hem de nasıl!

— Sıra numarası 201 olan Kerem…

— Ta kendisi!

— Yahu senin hem derslerin zayıftı hem de iki günde bir okuldan kaçardın ve sonra da öğretmenden dayağı yerdin. Nasıl doktor oldun be?

Doktor Kerem, eski günleri hatırlayıp güldü.

— Sen de okuldan kaçıp dayak yeseydin, benim gibi doktor olurdun.

Bu söz üzerine hemşirenin gözlerinden yaş gelene kadar güldü, kahkahası koridordan duyuldu. Sonra doktor ciddileşip sordu:

— Neyin var peki?

Adam iç çekti.

— Başım çok ağrıyor Kerem. Geceleri uyuyamıyorum, sabahları da yastıktan başımı kaldıramıyorum.

Doktor Kerem gülümsedi.

— Başkasının başını ağrıtacağına kendi başını ağrıt. Bakalım… Başının tam neresi ağrıyor?

Adam eliyle başının ortasını işaret etti.

— Şurası… Sanki içinde koca bir değirmen dönüyor.

— Dua et!

— Ediyorum da… Neyim var Kerem? Ur mu yoksa?

— Dua et diyorum sana!

— Çatlatma adamı be Kerem! Yoksa ölecek miyim?

Doktor Kerem ikinci esprisini patlattı:

— Başın var ki ağrıyor. Ya olmasaydı?