Gün Batarken

Hava yavaş yavaş kararıyor. Tıpkı hayatım gibi.

Hiçbir şey duymadan yürüyorum. Kulaklarım yok sanki. Gözlerim her adımda film şeridi gibi zemini takip ediyor. Kim bilir belki diğer sokakta bir köpek uluyodur, belki kavgaya tutuşmuştur birkaç insan,bombalar silahlar patlıyordur belki. Ama duymuyorum. Duymadığım için korkmuyorum da. Yalnızca içimde kendi sesim. Onunla sohbet ediyor ve hiçbir şeyin bu sohbeti kesme münasebetinin olmayışından dolayı müsterih oluyorum.

Zaten kulaklarım duyuyorken hiç tatmin olmuyordum duyduğum seslerden: Her ağızda boş laflar, yersiz dedikodular, küfürler,moral bozan cümleler. Çok kez kırıldım hayatta. Bazen terk edildim,bazen aldatıldım,bazen kandırıldım... Bunların çoğu duymamla alakalı şeylerdi.

Arada bir yönümü bulmak için başımı kaldırıyorum. Kimseler görünmüyor etrafta. Yanımda bir dere akıyor. Ara ara arabalar geçiyor önümden. Yer yer insanlar geziniyor.

Bununla birlikte gözlerim de bulanık görüyor. Buğulu bir pencere arkasındayım hep. Seçemiyorum varlıkları,herkes aynı gözümde, herkes biçimsiz.

Doksan yaşındayım. Yürümekte güçlük çekiyorum. Şu odun parçası olmasa elimde oracıkta yığılırdım yere.

Gençken ölümü çok merak eder bu gizemden çok korkardım. Ölmeyi istemiyordum fakat yaşlılık daha zormuş meğer. Şimdi ise keşke zamanında dinçken ölseydim de şu asaya muhtaç olmasaydım. Öyle rezil bir durumdayım ki kendi öz evladıma iş buyurmak onlara muhtaç olmak beni yerin dibine sokuyor. Hangi cehennem bundan daha acı olabilir,hangi olay bu kadar mahveder insanı.

Öleceğim biliyorum,hissediyorum korkuyorum. Şimdi beni nerde diye merak edenler oluyordur. Hissediyorum ölüm habarimi alacaklar birazdan. Ve zaten yaşlıydı öldü kurtuldu diyecekler. Ne kadar masum ne kadar insanca bir düşünce gibi fakat neler yaşadım neler. Ama ne farkeder.

Ah tanrım. Hava yavaş yavaş kararıyor,gündüz belirgin bir şekilde yerini karanlığa bırakıyor. Kimsecikler yok etrafta. Birazdan güneş batacak. Buna mütakıben ben de yok olacağım.

Hüseyin Ahmet