Hayat İzin Vermez

Ben hayatımı çıkmaz sokaklarda kaybettim hocam,
Üzerime sıkılan kurşunlar da bıraktım korkumu.
Kaybettiğim dostlarımı andım her gece.
Umutsuzluğun gezdiği bu caddelerde umut ettik biz hocam,
Her ne olursa olsun yaşamak istedik.
Biz bu semtin çocuklarıydık,
Birimiz annesini ,birimiz babasını kimimiz ise abisini kaybetmiş olan çocuklardık.
Esasın da kıyak çocuklardık biz hocam.
Tebessümü yüzünden düşürmeyen,
Kimseye eyvallahı olmayan,
Sevdiği insan için canını veren çocuklardık biz hocam.
Biz ne zaman doğrulmaya çalışsak, hayat en esasından bi yumruk yapıştırıp geçerdi.
Elimiz de olsa biz de düzelmek isterdik,
Bizi bırakmadılar hocam.
Nerede terso bir iş varsa bize yaptırdılar.
Abi dediklerimiz posta koymaya çalışsa da,
Hayat bu semtin en belalısı hocam.
Şimdi ise on sekiz yaşındayız,
Ama bir sor hocam ne haldeyiz.
Kimimiz hırsız,
Kimimiz torbacı.
Kimimiz fedai,
Kimimiz katil.
Bizden olmaz hocam, hayat izin vermez.