İyi ki Varsın

Ne zaman nereden gelmişlerdi mahalleye? Belli değildi, daha doğrusu farkında olmadık. Üç kardeştiler; iki erkek, bir kız. Ayrı bir dünyada yaşıyorlardı sanki. Dünyalarında esen yeller, kopan fırtınalar neydi? Neydi onları bu kadar sessizliğe gömen şey?
Gecekondularında mütevazı bir hayatları vardı. Mütevazı ama mutsuz bir hayattı bu. Evet... Mutsuzdular... Ama neden? Neden mutsuzdu onlar? Oysaki sağlıkları yerindeydi. Elleri, ayakları tutuyordu onların mutlu olmalarına yeterdi bu... Artardı bile...
Ben mutluyum hem de biliyor musunuz? Sağ kolum yok benim. Yemeğimi elimle yerken... Sağ elimle içerken suyumu... Sağ elimle taşırken yükümü... Bunları yaparken zorlanıyorum artık... Ama hayattayım ya... Nefes alıyorum ya... Mutluyum ben... Bunlara rağmen mutluyum...
Anlamak istiyordum onların mutsuzluğunu. Zorlanmadan içiyorlardı sularını... Zorlanmıyorlardı yemeklerini yerken... Yüklerini taşırken... Onların elleri vardı, ayakları da... Ne? Ayakları mı dedim ben? Evet onların ayakları, bacakları vardı... Biliyor musunuz? Benim bacaklarım tutmuyor dizden aşağı... Koşamıyorum ben, arkadaşlarım dışarıda bir o yana bir bu yana koşarken... Futbol maçı yapıyorlar... Ben ise... Ben ise onları izlerken başka dünyalara gidiyorum... Koşup oynadığım... Rahat rahat futbol maçı yapabildiğim bir dünyaya...
Geçenlerde soracaktım onlara:``Siz neden mutsuzsunuz böyle sağlıklıyken?`` diye... Ama soramadım... Yapamadım bunu... Tam soracakken kelimeler düğümleniyor ağzımda... Çıkmak istemiyor kelimeler o sıcak yuvalarından... Bir bakıyorum... İçimdeki ses de destekliyor ağzımdan çıkmak istemeyen kelimeleri... ``Sus, sakın sorma mutsuzluk sebeplerini.`` diyor bana o ses... Ben de ne yapayım? Susmak istemesem de içimdeki o sese ve bir türlü ağzımdan çıkmayan o seslere yenik düşüyorum... Susuyorum...
O gün anneme ``Anneler Günü`` hediyesini veriyorum... Derken... ``Buldum.`` diyorum sessizce... Onların mutsuzluklarının sebebini buldum... Ne yazık ki buldum o sebebi...
O gün ``ANNELER GÜNÜ`` ydü... Belki benim elim, ayağım yoktu... Ama tek varlığım... Canım... Annem yanımdaydı ya... Mutluydum ya ben... Onların ise... Onların ise elleri ayakları vardı... Ama... Ama ``CAN`` ları yoktu yanlarında... ``CAN`` ları... Biricik ``ANNE`` leri...