Korkaklık Abidesi

Sabret diyor beynim kalbime , sabret geçecek yaşadıklarını unutacaksın diyor. Kabullenmek mi gerekli , alışmak mı yoksa unutmaya çalışmak mı?

Gitmem , bırakmam demişti. Şimdi veda bile etmeden çekti gitti.Ne güzel başlamıştı her şey oysa. Tesadüflerle dolu bir tanışma ve ardından güzel bir aşk yaşanmıştı.
Yalansız sanmıştı her şeyi yada duyduklarına inanmak istemişti o an. Şimdi ise keşkelerle dolu bir yaşanmışlık kaldı elinde.

Tanışmalarının ilk dakikalarında anlamışlardı zıt olduklarını, hiç ortak yanlarının bulunmadığını. Aşk zaten zıtlık kuramı değilmiydi.
Kız evde vakit geçirmeyi seven uzun muhabbetlerden hoşlanan sakin sessiz biriydi. Erkekte tam aksine gece alemlerinin adamı kısa ilişkiler piri .

Kız sevgi savaşmaktır derdi . ben savaşmayı göze aldım sen değişmezsin belki ama ben denerim derdi. Her şey ters gitmişti ilişkilerinde ilk tanıştıkları gün klima bozulmuştu. İlk buluşmalarında yağmur yağmış trafik altüst olmuştu. İlk kahvaltılarının sonunda komşuya yakalanmışlardı. İlk işten kaçışta ise polise. 4 ay olmuştu tanışalı ama kız bağlanmak bir tarafa kaptırmıştı kendini. Bir gün çocuk kayboldu ortadan kız ulaşamadı yok oldu.
Kız ağıtlar yaktı ağladı sevdiği adamı değil ; sırdaşını arkadaşını dostunu kaybetmişti kız .
Günaydınla başlayan bir gün gibi elvedasız gitmişti çocuk.
Hakketmemişti kız bunu biliyordu ama yapacak hiçbir şeyi yoktu . aradan aylar geçmişti. Ufacık bir mesajla kendine geldi kız' olmadı yapamadım kendine iyi bak'.
Sevdiği, taptığı adam korkmuş ve kaçmıştı, bunu da utanmadan söylüyordu.

Çocuğun eski sevgilisine döndüğünü öğrendi kız. Yıkıldı , kahroldu. İşten ayrıldı eve kapandı günlerce deliksiz ağladı, uyudu. Uyandı tekrar ağladı. Neden dedi neden bana bunu yaptı .günler geçmişti . sadece aklında keşkelerle dolu bir yaz ve aynaya baktığında solgun bir yüz kalmıştı . kendine acıdı kız sadece kendine .

Yağmurluydu hava
Üzgünlük çökmüştü sanki.
Kara kara bakıyordu bulutlar
Sanki ağıt yakar gibi.
Elem dolu bulutlar ağladı.
Lacivert e döndü gökyüzü.

Ağlama diyemedi içine ,
Yangınını söndüremedi yağmur.
Dinlemiyordu gözleri artık beynini
Islak caddelerde yürürken
Nerdesin diye haykırdı kalbi.