Mektup
Bekliyordu. Elinde ıslak bir mektup. İçinde karşılık bulmamış sahipsiz keşkeler. Ve dahası yüzündeki yaşlara sığdırdığı suskun umutlar. Bu kaçıncı iç çekişiydi ? Oysa karşısında büyük bir hayat vardı kendisini bekleyen. Belki de hiç bilemeyecekti neden böyle yaptığını.
Attı mektubu sarının işgal ettiği denize. Ve ıslanan serenatlara aldırmadan koştu yokuştan yukarı. Vermişti kararını. Artık ne keşkeler üretecek ne de mektuplar ıslatacaktı. Sadece... Sadece yaş dökecekti bir hiç uğruna.
Not: Bu denediğim ilk küçürek hikayem. Umarım beğenirsiniz :)
Oysa karşısında Doğu-Batı kavgası aklında olup olmamak..-- anlam düşüklüğü var fikrimce ve ; Ve ıslanan serenatları aldırmadan--- serenatlara aldırmadan olmalı kelime :)
Sanat için onlarca yıldır tartışılan mesele; sanat, sanat için midir ? Sanat, toplum için midir ? Belki yüzlerce yıl daha tartışılmaya devam edecektir. Bununla birlikte sanatın yarım bırakmışlıklarını , kısa nefeslerini sanat toplum içindir anlayışında olanlar pek sindiremese de ben öyle düşünmüyorum. Hatta kimi zaman fazla betimlemenin, tasvirin okurun özgür hayal dünyasını kısıtladığını düşünüyorum. O yüzden yukarı da ki küçürek hikaye özgür bir dünya sunuyor fakat biraz daha devam etmeliymiş dedirtiyor... Tebrikler, sevgilerimle