Şiir Parasına Hayat

' Açım bir ekmek parası ver abi' dedi,
yolumu çeviren, kaldırımdaki hırpani kılıklı bir genç adam.
Elimi ceplerime attım, arandım ama, bende de yoktu, yoktu işte, ne bozuk ne de kağıt olandan .
İçim 'cız' etti birden.

Sol avucumda sıkıca tuttuğum, buruşuk bir kağıt parçasında, günlerce yazmaya çalıştığım, ama bir türlü bitiremediğim bir şiir müsveddesi vardı,
Uzattım adama, 'al bunu' dedim.
dedim demesine de
öyle bir sert baktı ki yüzüme genç adam,
'benimle alay mı ediyorsun sen' demez mi !
Neye uğradığımı bilemedim o an .
Oysa bu şiirin konusu ' Açlığın Çaresi' idi .

Niye dedim?
'Şiir dediğin de ne ki, karın mı doyurur sanki de, bana şiir veriyorsun ekmek verir gibi be adam.
Şiir karın doyursaydı eğer, sende de bir ekmek parası olurdu zahir ' demez mi,
dona kaldım orada/ taş kaldırımda ...

Aç kalmayı göze alamam,
vaz geçtim şiirden / o andan itibaren
şiir düşünsün kendini, bana ne...