Sürgün Yıllar 1

Seneler yediyi tamamladı. Sürgün yılların sonu. Bir kaç ay kaldı. Sabırsızım. Acaba bıraktığım dünya nasıl değişmiş ve neler konuşuluyor dünyamda. Rüya gibi geçmişti ömrümün. Rüyadan çok kabus. Bir eğitimdi sürgün bana. Öğrenemediğim hayatı öğretecekti bu süreç. Acı günler kabus rengini aldığında zaman çok ağır geçiyordu. Saatler yıllar gibi. Ben silindir altında kalan nefessiz maktul. Zamansa dramı uzattıkça uzatan program. Son versiyonu yaşadıktan sonra, ölümle göz göze geldim. Hastaneden mucizeyle yaşama dönerken sürgün yazıldı kaderime.
Yıllar sürecek sürgün hayatımın ne kadar süreceğini bilmiyordum. Her halde anlamadıklarımı anlayana kadar tekrar tekrar yaşayacaktım. Ayrı şiddet ve şekilde işkenceden geçecektim. Ölmeyecek her gün ölümü arayacaktım. Uyku gibi bir aydan sonra, işimi taşıdığım şehirde yeni bir yaşama, hazırlık kursuna başladım. Daha ilk gün hayatı kabusa çevirenler yanımdaydı. Bu nasıl yeni yaşam bu nasıl sınavdı. Cezaya benziyordu, içinde sınav olan bu yaşam.
Umutlarım ölmemişti. Sadece yalnız ve çaresizdim. Bir sürgün ortağım vardı. Hayata yeni atılan, tüm düşlerini terk edip dünya peşinde koşmaya aday. Çabuk ayrıldı yollarımız. Kabuslarım yıllarca kovaladılar beni. Ben çalıştım onlar çaldı umutlarımı emeğimi. Sonra Bir gün savaşacak güce gelmiştim. Onları kovduktan sonra hayatı yaşayacak düzeye gelmiştim.
Yanlış bir adım attım boşluğa. Yeni bir savaş yerine uyumayı seçtim. Başıma bir yeni kabus eklenmişti. Cinnet geçirmeye başlamıştım. Ceza yerine bela girmişti hayatıma. Gecemi, gündüzümü, itibarımı, yaşam tarzımı tüketmeye, için için kemirmeye başladı.
Bir gece rüyamda, vicdanın sınanacağı çığlığıyla uyandım. Yıllar sürgün hayatını vicdan azabına çevirdi. beynim tükenmiş, tutsak olmuştum gelen belaya. Ağlamaktan, çıldıracak düzeye gelmiştim. Her şeyden umudumu kestim ve uyarıları dikkate almamaya başladım. Artık sürgün tükenmişlikle sonumu getirmişti. Kendime yıllarca lanet okudum. Hayatıma, geçmişime, geleceğime. Umudum bittiği için kendimi kötü adam etmeye vicdanımın sesinden kurtulmaya çalıştım. Geziyor, görmüyor, dinlenmeye çalışıyor yoruluyordum. Belayı kovması için yardım ellerini itiyor. Kendim ıslah edeceğim günü bekliyor boş yere çırpınıyordum. Bana ufku açan toz pembeden maviye çeviren sürgünümü yaşanılabilir kılan hayalimi de unuttum. Unutmak için çok çırpınmıştım. Hayal kurmayı da unuttum. Düşlemeyi de. Benle sürgünü paylaşan herkesi de hissetmemeye başladım. Artık dönülmez bir hal alsın kendimi yaşarken öldüreyim diye çok çırpındım. Tüm gayretimi kendimi tüketmek için harcadım. Çünkü küskündüm her şeye başta kendime.