Yaşa dediler

Birer birer kaybettik biz her şeyimizi.
Önce tertemiz geleceğe dönük kurduğumuz, mutlu, mesut huzur dolu hayallerimizi çaldılar bizden.

Sevgimizi çaldılar bizden, ve kimi zaman sevdiklerimizi..!

Sonra ümitlerimizi çaldılar, Küçücük bir yüreğin içinde sakladığımız, dünyalar kadar büyük ümitlerimizi çaldılar.
Attılar ücra köşelere yaşa dediler, yaşa dosta düşmana karşı yaşa dediler.

Ne dost vardı etrafımızda nede düşman, Her şeye sahip iken hiçbir şey kalmamıştı bizde.

Zengin iken fakir olduk, küçücük yüreğimiz ile karınca incitemeyecek kadar zengindi yüreğimiz, hayallerimizi çalanlara, ümitlerimizi çalanlara ah edemezdik, bilirlerdi ve bu yüzden hep sırtımızda sakladık sevdiklerimizin izini, kimi zaman ise yüreğimizde.

Sonra gittiler, ücra köşelerde yalnızlığımız ile baş başa bırakıp gittiler.

Karanlık bir gece ansızın yüreğimizde bir sancı ile uyandığımızda anladık kaderin acımasızlığını, Kader miydi bizi acıtan? yoksa kaderimizin karşımıza çıkardığı seçimlerimizi yaptığımız insanlar mıydı? Yada seçim yapan bizler miydik? bilemedik.

Suçlu aradık hep, asıl suçlu bizler iken suçlu aradık.

Sonra gittiler.. Herkes gibi, her şey gibi, gece gibi, Gündüz gibi gittiler.

Yaşa dediler yaşa, dosta düşmana karşı yaşa dediler.

Yaşanacak bir hayat bırakmışlar gibi, Yaşa dediler.