Yaşarken Ölmek....
o gün yagmurlu bir hava vardı dışarda...aşkın gözyaşları gibiydi sanki...ogun herşey belliydi..
filiz hıçkıra hıçkıra aglıyordu.. sanki ankara inliyordu..gözyaşları yagmura karışmıştı...
neden mi aglıyordu artık deli gibi sevdigi o insan hayatta yoktu... o artık gitmişti...
çok uzaklara hemde sonu olmayan bir yola ona ulaşamayacagı bir yola...cennete...
o ne olup bittigini anlamamıştı bile dün öpüp kokladıgı sarılıp sevdigi o insan artık yoktu toprak olmuştu...
bir elveda bile diyemeden çekip gitmişti...
neden diyordu filiz neden keşke ben ölseydimde o yaşasıydı die bagırıyordu caddelerde sokaklarda....
herkez ona bakarken acır gözlerle o kimseyı umursamıyordu ve hala onun hayatta olmadıgına inanamıyordu...
hüngür hüngür aglıyordu ....
mezarına bile gidemedi...son vedasını yapamadı...
çünkü öldügüne artık hayatta olmadıgana sabahları ona çiçek veren küçük bir busesiyle onu mutlu eden adam artık yoktu...
işte acı gerçekte buydu...kabullenmek istemiyordu
aradan günler geçmesine ragmen filiz hala aglıyor hala inanamıyordu...Allah ım bu kadar mı zordu sevipte kaybetmek...hala kabullenemıyordu...
aşkı doya doya yaşadıgı ve hala hevesini alamadıgı aşkı yaşayamadıgı ilk degil ama son olacagı aşkıydı...
gerçek aşkım dediği insan artık gerçekken hayal olmuştu..
yıne sabah heycanla kalkıp bir buket gül alıp filize gidecekti ama olmadı...
karşısına çıkan bikaç sokak çocugu onu gasp etmek istedi..ama o izin vermek istemedı ...
ve o an bir acı hissetti kendını birden yerde buldu..kanlar içinde ama filize aldıgı güller hala elindeydı bırakmamıştı...
kalbıne saplanan o bıçak hem filiizin kalbini hemde kendi kalbini almıştı... bagıran insanlar ve öldü mü diye bir ses çınlamıştı kulagında...
daha sonra filiz günlerce aglamış aglamış ama onu hala unutamamıştı...her gözünü kapattıgında o gelıyordu gözlerinin önüne...
belkide hala kabullenemıyordu her sabah beklıyordu onu elinde gülleriyle...sanki o gelmiş gibi her sabah kalkıp kapıya koşuyordu..
açıyordu kapıyı ama hep aynı şey... o yoktu...günlerce bunu yaşadı...ama sonra anladı artık onun hayatta olmadıgını...
aylarca kendini eve hapsetti hayata küstü.. aradan o kadar çok yıllar geçmişti ama onu hala unutmamıştı... hayallerde yaşatıyordu artık ölü aşkını ...
demekki buymuş yaşarken ölüm dedikleri şey...