Yüreğimde Kal Baba 1.Bölüm

Seda çok küçük yaşta annesini kaybetmiş,ve babaannesi onu himayesine almıştı.Babası iyi bir adam,düzenli ve çalışkandı.Ancak eşi öldükten sonra sessiz ve içine kapanık bir karakter oldu.Evde çok az konuşur ve bazen hiç konuşmazdı bile.Küçük kızını görmezden gelir,ona istediği o şefkati gösteremez,ihtişamlı süslü cümleler kullanamazdı.Seda karşısında oturur,gözlerini babasının gözlerine diker,yaptığı en küçük bir hareketle ümitlenir ve başını okşaması için belki saatlerce beklerdi.Babasından tek bir kelime bile aylarca ve belki yıllarca duyamadan...Sanki aralarında koca bir duvar vardı ikisinin arasında.Seda hergün bir umutla babasının işten geldiği saati bildiğinden kapıya koşarak gelir ve babasını karşılardı..Ama yine o bildik,anlamsız,ve ruhsuz bakan baba figürüyle karşı karşıya kalırdı..Çaresiz,mutsuz ve hüzünlü.Odasının penceresinden dışarıda yağan karı seyreder,ve dalardı.Belkide minik dünyasında neleri hayal ederdi.Hiç oyuncağı olmamıştı.Kimse ona oyuncak almamıştı.Babası bile...Birden yerinden zıpladı ve büyük bir çığlıkla evden dışarı çıktı,kendini karkarın içine attı..Sevinç çığlıkları atıyor,yuvarlanıyor,bağırıp zıplıyordu.Belkide hayatının en mutlu,en özel günüydü onun için...Uzun zamandır bir çocuğun ihtiyacı olan o MUTLULUK....!!! Birden babası duydu,sesini,çığlıklarını..Pencereye gitti,gözleri takıldı bir anda .Uzun zamandır farkına varamadığı,ona güzel sözcükler söyleyemediği,ve başını okşayamadığı minik yavrusu Sedasına..Öylece baktı.dudağında küçük bir tebessümle ve gözleri buğulanarak....