1991

nisan

bütün yağmurlarını bir geceye toplayıp

savurdu teni çatlak toprağa

karanlığa ses oldu abartılı çiselti

ve gövdesinden yarılan geceye

bir bebek ağlaması

çarmıhladı kendini

din’gin bir sancıyla

teninde ayın berraklığıyla bir kadın

apış arasında vakumlu kanla

yumdu gözlerini sonsuzluğa

memelerinden kesildi süt kokusu

ve mayhoş ürpertisiyle

koltuk altlarını serinleten rüzgar

durdu birden

birden kesildi yağmur

ve toprak kapandı içine

gün karanlık perdesini kaldırdığında

eksilen olmamıştı dünyadan

göğsü titan yüceliğinde bir kadın

cılız bir çocuğa bıraktı ruhunu

nemli toprak kokusuna

karıştı anne kokusu

gölgelendi kainat

devri daim bir döngüde

üç kere çaldı zangoç

üç kere Meryem denildi taze acıya

ki!

bozkır yüzlü çileydi

yetim salınmak suya

ve tahta beşiklerde avutulmaya

duasına amin denilmeyen bir kavmin

çığlığına el oldu körpe

Mezopotamya’nın sarı okyanusuna

saçlarını bırakacak kadar büyüdü

ve

ve.

attı kendini dağların karanlık koynuna

oy

mavi bir rüzgar esse ne zaman

onu anımsarım

su sızlar çatlaklarımdan

yetim bir ülkenin kalbine doğru