24 Şubat

Yirmi üç kıyametten habersiz,
Dalga boyumuz küçüldüğünde hayata,
Vefasız melekler kondu omuzlarımıza.
Ağla kalbim ağla şimdi,
Eskimiş resimlerinin isimsiz duruşuna.

Gel seninle bir mum daha yakalım,
Karanlığa çömelip de toplayamadığın gözyaşlarının hatırına...

Denizin gri bakışları,
Dağların kurşun öfkelerinde saklıyor avuçlarını.
Günlüğün nerede şimdi...
Okul sevincinden gençlik heyecanına,
On sekiz sarı sayfa daha...

Aşk, titrek mısralarında mı kaldı...
Yoksa korkuların arpa boyuna mı sarılmıştı...

Yirmi üç kıyametten habersiz,
Dalga boyumuz küçüldüğünde hayata,
Saraylarımız bağdaş kurup oturdu acılara.
Ağla kalbim ağla şimdi,
Kucağından süzülüp geçiveren umarsızlara.

Gel seninle bir kez daha gemileri izleyelim,
Belki sevgilidir ; mütevazı gülüşüyle el sallayıp geçen şu yolcu...

Kirpiklerinin arasından ürkekçe bakan da kim...
Yoksa kara gözlerine düşen aklar ben miyim...

Yirmi üç kıyametten habersiz,
Dalga boyumuz küçüldüğünde hayata,
Yorgun ve unutulmuş sohbetlerde kayıptır şairliğimiz...
Ağla kalbim ağla şimdi,
Bak, soysuzluğa filizlenen pencereleri açmış değerlerimiz.

Bilmezler yol arkadaşım!
Bilmezler ki yirmi üç kıyametten habersiz gözlerimiz,
En çok da gamsız ve anlamsız hesaplarda vurulur.

Ve bedenimiz kör bir şiirin mecalsiz övgüsüne düştü,
Yirmi beşe beş kala durmuş saatlerde...

Ağla kalbim ağla şimdi,
Yokluğunun suretsizliğine...



(Yokluğun suretsizliği varlığın ölümüdür...)



Mine Gültepe