59 Plymouth

buldum en sonunda seni Manchester banliyösünde
otele koştu acilen bütün uzuvlarımız.
susamış ten
susamışken
ve sunderland







çok aradım seni

yorulmadım peşinden dünyaya tur bindirmekten

ama
gartside garden sabahını birlikte soluyacaktık
ve belki dönünce
beyoğlu’nun ıslak kaldırımlarını birlikte öpecektik
zabıtalara sataşıp, istiklal’in duvarlarına türküler yazacaktık
59 plymouth fury christine’ımla
bir kadir inanır-türkan şoray filmi seyredecektik açık havada







en sonunda buldum zannetmiştim
yoksa
kırmızı kafalı çilli bir galler kızı mıydı
tenimdeki yaraları içen



“bak içime gör beni” diyor
ne güzel
bir Britanya sabahında türkü mırıldanmak


sen artık
en uzak
yerlerde kanat ıssızlığını
ben istanbul’a yıkılıyorum geceleyin
ve
elbet
mutlak daha iyidir berber salih’in babacan gülüşü
bir İngiliz bankında
sabaha kadar ağlamaktan…