91 Saat

aklıma geldi korkuların
titreyen dizlerin, ürkek gözlerin
çocuk yüreğin,
soğuk vurmuş bedenin,
yerin altı karanlık derin sessiz
sabahın ayazı,
ve yıkılmış evin,
daha ne çok siyahlık vardı
sen nasıl dayandın
suya bırakılan yaprak gibi
elsiz dilsiz kimsesiz
bir an sarsıntı habersiz
darmadağın oldu bina
oyuncakların, kitapların
resimlerinin hepsi, evet hepsi
savrulup dağıldılar toz bulutu içinde
gözlerini kapattın
çocuk gözlerin dayanamaz
açtın kapattın saniyeler, saatlerce
91 saat olmuştu Ayda çocuk
umut her zaman umut vardı
nasıl bekledin ışığı
ağlayarak mı, acıkarak mı ,üşüyerek mi
hangisi sendin Ayda çocuk hangisi ?
binalar şehirler sarsıldı
evler erimiş maden gibi
kayıp gidiyordu
deprem oluyordu
sen çocuk nasıl dayanıyordun
yıkıntılar altında seni kim sağ tutuyordu
91 saat geçmiş orada seni kim oyalıyordu
attığın çığlıklar sonuçsuzdu saatlerce
sonra, sonra , çok sonrasında
bir ses beton yığınları arasında
senin sesindi bu
sese doğru geldi kurtarıcılar
cesur, gülümseyen

bir çocuk güzelliği
orada buldular seni
sen orada bir çiçektin
deprem çiçeği...

03.11.2020 / çengelköy