98

bir tren geçti iç sokaklarımdan

dizlerime düştü bütün sorular 

hangi istasyonda indim

bilmiyorum 

kendi istasyonuma yol aldım

zarfı olmayan cümleler döküldü paspasa

göndereni tanıdım 

kendi elyazım 

harflerin omzu düşük

yazmış 

tek bir kelimeyle bütün bir geceyi taşıyamazsın

uyku

devamsızlığa alışır

bir şarkı tutturur radyolar gece yarısı

uzar gökyüzü,

kısalır

aramızda yol olur

bir saksı çiçek

konuşmadan anlaştığımız dildir

belki doğru yorulmuş bir yalandır

ben bir başkasıdır

ihtimaller öldü

cenazesinde yalnızdım

her hatıra tamir bekliyor

birazını pişmanlıklara

birazını dualara yatırdım

bir kapı bıraktım 

aralık

rüzgar girsin toz konuşsun

sessizlik işini görsün 

kim gelirse

ayakkabısını değil 

yalanını kapıda çıkarsın

küsuratla bir iyilik bıraktım

kim alırsa helal

kim görürse hatırlasın

sustuğum yer

ağzım değil 

omurgamın ortası 

susmayı tedavi sanınca

içimde başka bir yara kabardı 

ben kendimden taşındım

gönderecek gökyüzüm kalmadı 

bir dua koptu içimden kelimesiz

gül gibi yaşa

ben toprağına su olurum 

sen gülersen bütün ağaçlar yapraklanır

sığamadım çerçevelenmiş fotoğraflara 

cüzdanımda iki fotoğraf 

biri çekilmemiş günlerin ağırlığı

öteki gülüşü ters düşmüş bir çocukluk 

en net halim blur en yakın halim uzak 

kim kimi bekler kim kime kalır

hangisini taşırım 

hangisi çıkar sabaha 

zamanı yalnızlığa kiraladım

yol, yürüyeni tanır

kimisi gidiş kimisi kalış yarası 

bazı adımlar yumuşak 

bazıları kırıcı

benimkiler taşın sabrını aşındırır

bir elin çizgilerinde 

kaç mevsim barınır

biz 

bir şehirden çıkıp başka bir şehre

aynı rüzgarın ceplerinde taşınan iki sır 

ne kaldıysa içimde

hepsi yarım kalmış

söyle bana sahiden 

27 yaşında mıyım