Abis

Mevsim sonbahar
Çiçekler hüzünlü türkülerle koşar ölüme
Bense alışmak kelimesini
dilime dolamaya çalışmaktan geliyorum
Rüzgar laftan anlamayan bir çocuk
İkide bir senlerle buluşturup kokunu
huzuruma çıkarır

uykum kaçıvermiş yatağımdan
güya senin olduğun yerleri
bulmaları görmüş rüyasında
oysa ben en son bir kavmin göçünde
bırakmıştım vazgeçmeleri,
haberi yok bundan!

yüzlerce iklim sürdüm
bu yaranın üzerine
yinede
yok edemedim gülüşünü penceremden..
Şimdi ben nereden bulacağım
Sensizliğin panzehirini
kıyamet tutsa elimi
Ve götürse beni
mutlu olabilme ihtimallerine
Yada dünya dursa ben iniversem
Adının açmadığı coğrafyalarda
Hey siz oradakiler
Tabiri caiz haline getirenler
Bahara söyleyin geri dönsün yüreğime
Yoksa bir eşkıya namlusuna denk düşecek ölümüm