Acemi Şairliğimle

bazen
eski bir şiir kitabına döner,
bir kez daha
sayfaları güneşe incelmiş
yanmaya hazır ekinler gibi
tutuşurum elinde...

insan bedeni kaynar o an
sağım solum..
saçlarıma dipçik vurulur
imgelerimde kan sızısı
tez vakit!

bazen
çocuk düşerim sokağına,
bahçene yasak çimlerde
tutuklanırım...
içimde derin düşler
çatlamış dudaklarımda ise
ölü sinekler
kulaçlar sözcüklerimi...

bilirim
her gece
sağırlar birbirini ağırlar,
işaret fişeği parmaklarım
fidanlarımı yaka yaka
sönüp gider semalarında
susarım!

bazen
kalem ucu yontulurum acıya
ağlar mevsimlerin...
eteğimin eksik yanı
ve acemi şairliğimle
sokulurum hüznüne,
adın çekilir hücrelerimden...

işte ben böyle katledilirim!
yüreğimize mağrur
ayaklarımıza çamur misali
indikçe hançerin,
sıradan iklim örtülerinde
ve tozu dumana katmış arşivlerinde
ötekileşirim...

neyse ki
hala erinç türkülerinin ıslığında
uyutabiliyorum sensizliği...