Acılar

Vallahi anamdan doğduğum güne,
Dünyaya teşrif ettiğim saate,
Gözlerimi açtığım şu yaşantıma,
Bir değil bin pişmanım.
Neden mi?
Nedeni çok açık,
Şu genç yaşımda,
Çektiğim çileler,
Yaşadığım acılar,
Bu dünya,bu hayat,
Kara bir zindan oldu bana.
Hep ağladım,
Hiç gülmedim,
Hep sevdim,
Hiç sevilmedim,
Hep mutlu ettim,
Hiç mutlu olamadım,
Velhasıl kısacası,
Herşeyimi verdim,
Karşılığında birşey alamadım.
Daha acılar çocukken baş gösterdi.
Komşunun çocuğunu it ısırır,
Dayağı ben yerim,
Arkadaşım ödevini yapmaz,
Onun azarını ben işitirim,
Evde yağ biter,
Faturası bana patlar.
Tabi bunlar en hafifi,
Çocukluğumun acı yılları.
Gün geçtikçe,
Ben büyüyor,
Benle birlikte acılar büyüyor.
Tekdim bu yükü kaldırabiliyordum.
İki oldum yüküm çoğaldı,
Bedenim taşımak istedi,
Ama hayat müsade etmedi,
Beraberinde acıları getirdi.
Derken yük dört oldu,
Gençliğimin baharı soldu.
O kadar yükü taşımak için,
Atıldık gurbet eline,
Ta İstanbul'llara,
Ne varsa bu İstanbul'da.
Çocukluktan kalma acılarımı,
Bir bir unutturdu banada.
Çünkü daha ağırlarını ekledi,
Onları taşıyamayan omuzlarıma.
Şimdi çıkmazları oynamaktayım,
Ensemde azrail gibi dolaşan,
.... müptelasıyla uğraşmaktayım,
Bilmem ne kadar sürer bu uğraş,
Acılar peşimi bırakmadı,
Benimkisi hep kaçaklı telaş,
Zor be dostlar yaşamak,
Anlattıklarım parmağımda tırnak,
Anlatacağım çok şey var amma,
Ne söylemeye yüreğim dayanır,
Nede yazmaya elim gider.
Benimle beraber,
Acılarda yok olur gider.