Acını Zulana Sakla Ey İnsan

"acını zulana sakla ey insan!
sorsalar nerde diye
göster,
işte şuracıkta diye göğsüne yapışan elini"


Puşt bir sevdaya düşürse yürek
insan kendinden de utanır
alaca kuşlar döner güneşin burçlarında
intikam alırcasına kemirir içini deniz sevdalı bir adam ve
bir el hareketiyle ölür insan halbuki
bir ölümle yakılır tüm ülke


ağırır artık yetim bir çocuğun saçları
ve daha nicesi ölür kavruk bir hüzünle
zaten çoğu kimsesizin eliyle gömülür
kimden gelir bu dev kıyımın çocuklarda can bulması
ve çoğu zaman can alması.
nerden bilinir

Yaşatmak istiyorum yaşatmak
sadece yaşatmak
beyaz güvercinler düşlüyorum gönlümün avlusunda
ve güzel sözler söylemek istiyorum aşka
ölümden uzak silahlardan uzak
parmaklarımın ve alnımın arasında hissetmeden buz gibi bir mavzeri
jandarmalar düşlüyorum askerler istiyorum fesleğenler diken
şairler ekiyorum topraklara
tüm topraklara şiirler
bezenmeli umudun aşkın çığlığı ülkenin dört bucağına
ve bahçıvanları çocuklar olan umutlar dikiyorum yüzlerine


davullar çalınır şimdi iki nehrin arasında
kalabalıklaşmadan kalabalık bir ses olurum
dilimde elli dil
basar zılgıtı bir ana
türküler söyleriz
geceyi dizlerinde sallayan rüzgarın kulaklarına
dayanamam
uzakta kalırım ben her acıya



Beni unutur buğday yüzlü sevgilim
ki
kim kimi unutmaz bu ateşler/ağıtlar arasında
üzülürüm
bir gözyaşı demlenir o vakit gözlerimde
bana fark etmez şahanem
gömülen şairlere de ağlarım