Acının Günlüğü

Bir kedi koklar anıların leşini
Tebessümü kopar leylağın dalından
Bir martı ölür uçamadığı için
Ve sen fotoğrafları seversin gülümsemesen de içinde
Öyküleri dinlersin sokağından geçmesen de o yerlerin
Kötü insanlar güzel sözler söyler,güzeli öldürürler
Bir çocuk annesini yitirir,
Yüreği küçük kırlangıç eşini kaybeder büyük nabzında
Güneş parlaklığını ve bulut yağmurunu
Sen hala papatyasındır beyazda, fallara yatkın
Kayboluşların kazadır,olasılıktır,patavatsızdır...
Ben,senin fotoğraflarına bakarken
İnce ince ışık ışık gülümsediğin
Oturamam yanındaki boş sandalyeye,
Öykülerde öksüz kalırım, liman şehirlerinde
Bir mum söner,yaz esintisinde senden habersiz
Bir şarkı çalar,canı camdan yapar
Fallarda tuttuğumuz şarkılardan değildir
Bu sefer bahtıma çıkan bir mızraktır,tuz buz eder sarayları
Gece, yalancı şahittir,gaddardır,sevişmelerimizi anlatmaz
O an acı,hüzünlü leylak kokan bir buhurdanlıktır
Papatya falıdır belki,acıtan acıtmayan acıtan acıtmayan
Belki de acının tanımı,
Seni, benden koparan,
Ben de kanayan yüreğindir...



ağustos,2009