Açlık

Açlık; her yemeğin baharatıdır!                   

Ey esrikliğinde 

açlık ordusu kurulan başak;

filizlerinden süzülen kutsallıkla

kurul soframıza,

bereketinle neşelendir

halkana taktığın açları...

Bozulsun imlâsı sefaletin,

çözülsün tenceremin pası,

eksilmesin varlığının hamur teknesi;

elinde mendiliyle bağdaş kuran çocuk

ders kitapları yerde kalacak

ana memesinden kesilir gibi olacak.

Açlık kabuk tutup kurumaz mı?

Mide çeperine çarpıp öldü tokluk;

ağzımda acı su tadı,

hangi saltanata el uzattıysam

utangaç avuçlarım havada kaldı!

Ekmekler fırından çıkmadan önce

hububatsız evleri öp benim için,

karnımda insanlığın çocuk elleri

aç uyumaktan utanan ensem var belli

alnım kemikten,

unutmasın yine de secdesini

dur sen ey toprak

madalyam olsun, mideme bağla taşı

üstümü örten o olsun

doymazlığımı tanı!

Nefsim,

kendini okşatma ruhun sarnıcından

karnımda 

açlığın kırdığı ziyafetsin aslında

sahipsiz bir yemeğin kaşık sesi

sanki ejderha!

Hatırlat,

herkese bir sen borçlu

dilimi doyuran dua!

Ey tokluk kaşını kaldıran cinnet,

küçük bir lokma için

koca bir mide mi gerek

açlık yan dairedeyken

diyet yapmak ne demek!

Ezberimde

midesine su değdirilmiş gurultu,

kapansın iştahlar

kısılsın sesi mide ezgimizin,

duyuyor musun

ağzıma giren tek kelime 

/acıkıyorum/

insanlık vahşeti, 

buyur demiyorsun!

Acıkmanın en çok neresinde

yüzkarası insan,

midemde afrika kıyameti

aç bırakanlar

açlığın dünden kalan yemek atlası

anlamıyorsun,

acıkmış oynaşırken bizim çocuklar...

Su çektim 

varlığını bilmediğim boşluklara;

okyanus kütlesi içim

sanki bir yağmur öncesi 

buluttur sesim!

Ey tok sesli açlığım,

çocuklar için gövdende sofralar donat

yoksa üstüne basılıp 

susuz toprak olacak!