A(ç)şk/B/ilaç

Ben bir kozalaktım

içimde ki mavi kelebeğe

sürekli hasret

ve ipekten sevdalar ören,

her düşünün sonunda

hayal kırıklığıyla

yeni yeni ölümler

yani kendi içime

kendi ömrüme zûlümler düren..

Her defasında

yalnız kendini tüketen..

Varoluşa

"ahde vefa"ydı

kuruyasıca

huyum du bu hep

tuttum

kendi içimde ki

pusulasız ve pusatsız

şeffaf va mavi

kanatsız bir kelebeğin

keremine

a(ç)şk/b/ilaç

oldum..

Aç bir kelebekti bu

ama; gitti,

korunağına

"gözlerini somut"a

mutluluğuna değil de,

kendisini

ve

çıkmamış

kör/pe kanatlarını yakacak,

sonsuzluğa bile sığmayacak

o bir aylık

ölümsüzlüğe eşdeğer

reng/ahenk ömrünü

hiç yaşamamış kılacak

imkânsız

"bir hâyâl" ışığa aşık oldu..

Oysa

kendisi

şahsına münhasır

"ebruli

ve parlak

tatlı bir yasemen" di.

Şimdi

özüne

ve yörüngesine yabancı

kendi köklerinde keskin acı

bir damla

can suyuna hasret

o ona hasret

ben ona hasret

ahhhh gönlüm ah

bulamadın ki bir çare

iyisi mi;

"O"nu

iki nüsha

bir çiçek gibi resmedip

çivileyip as

hem akıl

hem de gözlerimde ki

flu boşluğa

geçer mi ki böyle

bu ömür?

Bu sitemim

yarım yamalak yaşamın

karın tokluğuna değil,

a(ç)şk/b/ilaç

"sen" yokluğuna...

06/07:Aralık:2019

Ahmet Karbeş