Adab

Hasede öykünen gözlerinle değil
Mahfaza içindeki kör yüreğinle bak bana!
Ruh, aşkın varoluşundan beri ölümsüzdür!
Ve yetimi ağlatan, mutluluğun gölgesinden bile geçemez
Böyle işler düzen, kurnaz dişlidir zaman
Bir damla suda tüm derya yok mu sanıyorsun?
Tesamuhu ellerinle ateşe atan sensin
Ellerin kırılsın, adaklarına veda et, yokluğa diren
Kinin gökkuşağını tüm renkleri ile sevmesini öğren!
Hiç kimse senin şiarlaşman için ağlamaz
Ama ben? Peki ben!
Saf altın şebnemim samsara kasırgasına mahkum
Yazarken nigâl içtiğim şiirlerime dokunmadın bile
Nihayet insan aşk ile nefret arasında bir damla kan!
Şatafatlı bencilliğin dilinden filizlenen buse
Nefesimle bağışlanan gri tente içinde tenin
Beyaz gömleğimi üryan üzerine giymiştin
Hoş bir melodi dinler gibi kapadım gözlerimi
Avuçlarımda parmak uçların
Gizli ahengin dudaklarını hecelerim yine de
Hasretin de bir adabı var, küsmenin de!
Tamam, olmasın sınırı
Ama
Sevmenin de bir adabı var, gülmenin de...
28/11/2014