Adaletin Nefesi

Bir gün, taş duvarlar bile susar,

Demir kapılar gıcırdamaz artık,

Ve yeryüzü, paslı terazisini

Hak için yeniden kurar.

Güneş, mazlumun alnında doğar,

Gölgeler, zalimin peşini bırakmaz.

Her söz, yüreğin terazısında tartılır,

Kimin dili ağır, kimin yüreği hafif

O gün belli olur.

Adalet, tek bir kişinin malı değil,

Bir milletin ortak yeminidir.

Toprak, hakkını ister,

Su, akacağı yolu bulur,

Ve halk, kendi sesini…

Eğer bir çocuk, haksızlığa ağlıyorsa,

O gözyaşı bütün şehrin borcudur.

Eğer bir işçi, emeğinin karşılığını alamıyorsa,

O ekmek bütün sofraların utancıdır.

Adalet,

Sadece mahkeme duvarlarında değil,

Komşunun komşuya selamında,

Babanın kızına öğüdünde,

Annenin duasında yaşar.

Ve biz…

Korkunun zincirlerini kırdığımız gün,

Hak yerini bulur,

Toplum, kendi vicdanına kavuşur.

Zaman gelir,

Karanlık dağılır,

Taşlar konuşur,

Ve biz biliriz ki;

Hak yürür.

Yavaş… 

ama mutlaka.