Adam, Çocuk Ve Kaldırım

Bekle martı
Anlatacaklarım bitmedi daha
Kapılıp gidersen başka düşün cazibesine
Avuçlarımda kalır şairliğim
Ve ufalanır sükutunun altın kafesinde

Şimdi beni boşver de
Bıraktığın dostların bekler gülümseyişini
Kimi suyun üst mertebesinde ağırlar kendini
Kimi ölümü göze almışcasına
Karada sayar kirpiklerini

Hava soğuk
Deniz gri
Ufuk hala çizgiden yana
Oynar hayata tüm repliklerini

Adam bakmaksızın mafsallarına
Kaldırıma sokuldu dizleriyle
Örtemedi yüzünü yaşamın sentezine
Bir çocuk yapıştı ki o vakit paçasına
İkisi de en inanılmazı yaşıyorlardı

Havalandı gökyüzü
Çakıldı ansızın saç diplerine
Ne duman nede toza bulandı ortalık
Bu onların vakur gidişiydi
Bensizliğe

Artık görüyorum şiir
Bir süreliğine bıraktı martı uçmayı
Nasıl doğduğunu anlayamadan
Öfkeli karanlık
Çıkageldi her zamanki zaferiyle

Adam, çocuk ve kaldırım
Her biri kendince düş arıyordu
Öyle yabancı
Öyle uzak
Ve asil bir kandırmaca içerisinde

Sonunda
Vuruldu martı denizin grisine
Bu onların masalıymış da
Biz aldanmışız görüntüye

Şimdi ne sen varsın martı sevincinde
Ne de ben yokum bu serzenişte...