Âdem içinde âlem

Korkularım kadar varım

Korkularım kadar gerçek

Ellerin ellerimde gülistandır uçurum

Beklendiğini bilen sır yüklü kelebek

Ve alacakaranlık

Benim bilirdim şehri

Oysa ne çok yabancılaşmışım

Sahibine yük olan yılkı at gibi

Alıp başımı gitmişim!

Yokluğumda

Bir korku sarmış melek yüzlü çocukları

Gözleri buğulu

Gözleri ağlamaklı

Sokaklarda fink atıyor çakallar

Duvar diplerinde itler

Sis çökmemiş hâlâ

Uzaktan duyuluyor kurt uluması

Mesafe cesaretleri olmuş

Korkularını gideriyorlar

Ürkek ürmelerle

Karar verdim kalmaya

Korkma !

Yılma sen

Vakti gelince

Kurt inecek bu sokaklara

Umudunu yitirme

Ufkunu karartmasın

Solan gülün rengi

Tomurcuğu düşün

Uyanırken sabaha

Dağılan kuş yuvaları

Bozmasın asabımı

Aynı kuş

Aynı yere

Yuva yapar bir daha 

Bütün mevsimler aynı değil mi?

Yaşayınca insanca

Nasıl kahin olmayım

Putlarla savaşırken

Kır kır bitmiyor

Mutlaka geride kalıyor bir parça

Ya sol gözü

Ya da kopmuş bacağı tanrının

Dualar nefret barındıran dua

Şükür sadece nefsi içinse şükür 

Bir/az insan

Azaldıkça azalan izan

Herkes havanın oğlu adem

Ademin içinde âlem 

Aşk ol

Aşık olayım

Sev

Sevgili olsun adım

Ben hep varım

Var olacağım

Buradayım 

Henüz daha ölmedim