Adı Gibi Yani...

Sarma başına gelemezsin üstesinden dediler.
Her ne kadar kutsal olsada,
Bu devirde sevgi, aşk, çaresiz derde benzer dediler.
Ahmaklıkmış çıkılmazmış, üstü kalmazmış.
Aşk denilen bu yatırımda kime kar kalmış...
Dinlemedi deli gönül, kuşandı asi yürek, kapıldı kalp,
Görünce o güzel gözlerini, seve seve esir düştü.

Her rutbenin kolayca taşıyacağı, bir görev değildir dediler.
Varlığına hiç güvenme, zengin iken yoksul eder.
Uyku denilen ziyafete, zavallı gözler veda eder.
Akıl desen hepten uçarı, bakmışsın baştan kaçar gider.
Var iken itibarı, adamı en koyusundan rezil eder.

Görünce o tatlı gülüşleri temel bilğim karıştı.
Buna ne coğrafyada, nede kimyada, bir anlam bulamadım.
Belkide bu ana kadar, hakkında hiç kimse kitap yazmamıştı;
''Adı gibi kendi de tarifsiz güzel''....

Ben ki kendini şair zanneden, hobilikten bir yazar.
Bende ne bir rutbe, nede bir nam vardı.
Adım sayende dostlar içinde şair diye anıldı.
Şiirlerim hep seni anlattı, kalemim hep seni yazdı.

Sen ki yüzü bazen güneşe, bazende aya benzer.
Sen ki bana yıldızlar kadar uzak,
Fakat Annem kadar yakın vede sıcak...

Anlamadım anlatamadım bu ''Sen'' demek neydi ?!
Ne kadar tarif etsemde, kelimler yetmedi !!
Bazen ''güzel türkçem'' sersemledi.
Kurduğum cümlerle herkes tebessüm etti.
O kadar okudum, okudumda,
Seni anlatan bir kitapım hiç olmamıştı.
Seni yazacak bir yazar,
Belkide henüz anasından doğmadı ?!

En çokta neye üzülüyorum biliyormusun Birtanem;
Yarin biri vardı diyecekler,
Tarifsiz biri,
İşte oydu, bu deli aşığın, bu halinin sebebi...