Adı Konamayan Hatıra...

Umut Eren Şenol' a




vakit geçerken oyalandı akşam
durgunlaştı ağırçekiminde yer
yer ağarırken gök kubbelerde
renkler rahimlerini unuttular




soyağacımdan düştü isimlerim
çıplak anı ağacından dalgınlık
savrularak rüzgar yapraklarla
teslim oldu geceye kararla




toplandı denizlerin sonrasında
geceyi kımıltısız bekleyen acılar
gün akşamla bir döndü kendine
dağlanarak etlerime isimlerim




ezanla kulağıma üflenmiş mühür
her zaman akşam kızıllığından
kor gözlerle ağlanır gece güne
sadece adı konmuş unutuluşun




tanımıyor gölgeler birbirlerini
adı konamayan hatırada artık
kulağımda akan ezel bir ezgi
yabansı rüzgar dilinde özlem




gecenin alnından öptüm usulca
gözlerimde güneş serpintilerim
bakışlarıyla ağlamsık / anladım
doğruluyordu ay / ölümlüydüm




eteğinden öptü gece
alınyazımın