Adı Numan'dı

adı numan'dı
bazen konuşur, bazen susardı
gözlerinde hep bir hüzün vardı
ama o sahte gülücükler saçardı

adı numan'dı
bazen güler, bazen ağlardı
konuşmazdı,
anlatmazdı,
derdini kendiyle paylaşırdı
yalnızlıktı ilacı
ama o;
ben gitsem de yalnızdı
kalsam da yalnızdı
belliydi, aşıktı
asla anlatmazdı
şiirlerin gömütlüğüne kanmıştı

adı numan'dı
yaşı küçüktü
erken büyümüştü
gözlerindeki hüzün bundandı
hamdı, pişmişti, yanmıştı
olgunluğun tadına varmıştı
dengesizdi
artık çürümeye başlamıştı

adı numan'dı
içmezdi
ama hep bir sarhoştu o
şarabıydı aşkı
acısını şiirlere kusardı
yapma derdim
duymazdı

adı numan'dı
fazla konuşmazdı
ben ağlardım,
o ağlardı
ben susardım,
o yine ağlardı
kızardım
aldırmazdı

adı numan'dı
bazen şiir yazardı
bazen bir senfoni mırıldanırdı
sevgi atlasında ıssız bir adaydı
çok gemiler uğramıştı
ama o hep ıssızdı

adı numan'dı
sanki bulutlarda gezen bir kuştu
bir vefasıza vurulmuştu
kimseler görmedi
elini bir başkasının elinde
gözlerinde hüngür hüngür yağmur bulutları
dilinde tek ses yankı
"seni uzaktan sevmek te güzelmiş..."
kim derdim
o gece de suskun kalırdı

adı numan'dı
aşkını ağaçlara değil
yıldızlara kazımıştı
bazen küllenir, bazen yanardı
teninde hep bir yanık kokusu vardı
su dökerdim, ıslanmazdı
nasihat versem, uslanmazdı

adı numan'dı
o insan sürüsünün dibinde
hep bir yalnızdı
yalnızlıktı ilacı
yoktu yanında
yalnızlığının ilacı
kimse bilmedi o ilacı
kimse görmedi o ilacı