Adı, Osman

ayak seslerinden tanırım O'nu,
öyle adımlar atar ki,
kösele ayakkabısını her yere vuruşunda,
bir yalnızlık şarkısı besteler...

saçı sakalına karışmış,
umurunda bile değil.
belki de anlaşamadığı tek kişi,
mahallenin berberi.

ceketinin yamaları bile garip;
sanki üzerindekiler,
çekilmez dertlerinin
etiketleri...

mert adamadır O;
ne, karı kıza bakar,
ne de, laf atar.
ne çok konuşur,
ne de, kahvede dedikodu yapar.
tüm akşamların hüznünü,
yüreğinde toplar...

adı Osman;
sokak lambalarının sadık dostu,
kaldırımların gece bekçisi.
cebinde kuruş bulunmaz,
tek sermayesi,
ağzından düşürmediği,maltepesi...

geçen bir meyhanede karşılaştık;
önünde kocaman bir masa vardı,
masasında da iki kadeh,
bir de, otuz beşlik rakı şişesi.
belli ki, gelecek birini bekliyordu,
yerindeydi neşesi...

anlayamadım sırrını,
yalnız mısın dedim:
başını kaldırdı,
kanlı gözlerini duvara çiviledi,
yok akşamcı dedi.
tozlu masasına baktım,
kendinden başka kimse yoktu.
boş verircesine bir gülümsemeyle
gelecek ahbap,
O gelecek dedi.
ne zaman dedim;
hemen şimdi,
üçüncü şişenin sonunda...

adı Osman,
soyadı önemli değil...