Adı Yok Aşkın

Adı Yok Aşkın


Boş sokakların suskun adımları gibiydi yalnızlığım
Delirmenin eşiğinde özlemine böldüğüm gecelerim
İz sürüyor acım uykumda sayıklayışlarım
Penceremde mızmlanıyor güneşim
Kararıyor taze baharlarım

Sahi sensizliğe mi düştüm alacalı vakitlerde?
Adınla öğrenmedim mi sevmeyi?
Şimdi adı yok hatıraların
Kasvet çöküyor göz kapaklarıma
Soluyor gözyaşı dokunuşlarım

Üşüyorum işte nice alaycı yazların koynunda
Yollarıma düşüyor aşk
Koşup gelsem,korku ayaklarıma dolanıyor
Demir parmaklık satırların
Hapsediyor beni mektupların

Sönüyor ışıklar,odamda davetsiz bir rüzgar uğultusu
Yerleşiyor yanı başıma,kan ter içindeki yorgunluğum
El ayak çekiyor,demini almış teselliler
Aklımı kaçırıyorum,keza ölmekte gün
Deneyip yokluyor gaflet,kanayan kapanmayan yaralarımı