Adım Batsın

atıl gölgeler kaldı ardımda
hani her saat başı adımladığım, yorgunluğum

güneşin yüze vuran vedası ve aksında hiç kurumayan terim
topuklarımın acısını sindirdiğim
gülüşünden o sokağın
ve giderken son kez

mendiller sallanmayacak
vapur dumanını üflemeyeceğim
sigara niyetine

mülayim
şarkılar bastırınca kulak çınlamalarını

gecenin fevrine bırakacağım o malum öfkeleri
suskundum ben
ben suskundum zaten

suskun biat öyküsüydüm hep
içini besteleyen
ve içine anlatan
ve içine tüküren

içsel kavgaların kahramanı
mağlup
galip
bazen de eşitlenen

hiç kovmadım
kendimi kendimden

ya sen?

git derken
bilir miydin çakıl taşlarını diziyorken ben körfeze
karşı yakaya bir köprü, sırat tadında

ya da rıhtım dolgusu misali
patika

şah damarımda onursuz ünlemler
gidecektim ki zaten
kundaklarına sarılıp hayatın

eğer
dimağa mahkum esaretin
zincirlerini kırabilsem


ve
mazgallarını aralayabilirsem
ışığı süzdürebilirsem karanlığa
gidecektim ki, kahkahalarımı bulmaya


kim çaldıysa
kim aldıysa

gidecektim
bedelimin veresiyesini bozup.




şimdi borçlu boşluklarla doldu her yan
soluğumu kiralayan hasretin
iz düşümüyüm sanki



yanaklarımda kızgın
dudaklarımda mor ışık oyunları


utanmak mı adı bilmiyorum
ya da şaşkınlık nidası mı
yüzümün bu sureti

ne ettim kendime
bu nasıl bir kimlik intiharı

et kemik kaldı yerinde
çıkarken içimden, içimden ben.



baba tut beni bileklerimden
çamur gibi yağıyor yağmur sakla koltuk altlarına


sakla ki
adım batmasın bir daha o çukurda...