Adını Unutan Her Şey

bana hiçbir gövdeyi taşımayan

bir rüzgâr verin,
bir de ismi olmayan bir şehir.
çünkü en sessiz intihar

bir anının içinde gerçekleşir.

bil ki,
her insanın kalbinde
gömülü bir göç vardır.
adını duymadığı
ama her gece
başucuna gelip çadır kuran.

bir kırlangıç, 

gövdesine benzeyen bir gökyüzü arıyor.
ben, ışığı olmayan bir odada
kendi kendini kaybeden haritayım.
yüzümü hangi yöne çevirsem,
arkamda bırakılmış bir ses var.

hiçbir saat doğruyu göstermez.
çünkü zaman,
göz kapaklarımızın altında yaşayan
karanlık bir organizmadır,
dönüp durur,
biz unuttukça
bizi ezberler.

her insan,
bir başkasının ölüm biçimidir aslında.
ve bazı sesler,
kalbin içini,
bir eski kilise duvarı gibi oyar.

düşünsene,
yokuş aşağı yuvarlanan bir kan lekesi,
dizlerinden öpen sokak lambaları,
ve sesini bildiğin halde
çağıramadığın tek bir yüz.

insan dediğin,
kırık bir aynanın
kendinde kalan parçası kadar tamam.
geri kalanı,
başkalarının ceplerinde unutulmuş

eşyalar gibi kayıp.

acı dediğin şey,
küf tutmuş bir takvim yaprağına
gizlice işlenen tarihten başka bir şey değil.

bir gece,
saçlarını kendi boynuna dolayan
bir kadın gördüm.
her teline
kendi terk edişini yazmıştı.

ben,
suya bırakılmış
bir aynanın yüzüyüm artık.
kendi suretime dokunsam
parmaklarımdan kırılmaya başlar

bütün aşklarım.

hiçbir yıldız bana ait değil.
ama hepsinin ucunda biraz külüm var.
anlıyor musun?
düşmek,
yerçekiminin değil,
anıların icadıdır.

hiçbir gökyüzü
beni üstüne almaz artık.
göz kapaklarımın arkasında
kendi kendine çürüyen bir ev
ve tavanında
annesiz bir çocuk salıncağı.

anlıyor musun?
hiçbir şey kaybolmaz.
bazıları sadece
yer değiştirir:
acı, hatıra olur.
isim, suskunluğa dönüşür.

ve insan,
kendi unutuluşunda çoğalır.