Adını Yalnızlık Koydum Aşkın

Biraz biliyordum yaşamayı sen varken benliğimde
Birazda yaşamaya çalışıyordum aslında
Boşa geçirilmiş zamanlar, masum şehir ve alabildiğine karanlık
Bir bir geliyordu üzerime intikam alırcasına şiddetle
Ama bilmediğim bir iklimde tutunmaya çalışıyordum
Hep kış mevsimiymiş meğer güneşe hasret kalmışım
Şimdi ise senden kalan gözlerin,keder ve yalnızlık.

Nice ufuklar vardı umutlarımızın keşfedilmemiş topraklarında
Önce zulmü öğrettiler ben daha küçük bir çocukken
Sevmekse hep en zor işti onların dünyasında
Her hareketleri şiddet ve ölümden yana.

Tükeniyor şimdi sensizlik hafızamda
Tüm şehirler yabancı, tüm bildiklerim uzak
Her nefesimde acı bir kuruluk, yıpranmışlık
Senin kadar uzaktı bana gökyüzü
Dokunmak isterken delicesine...

Masum bir yalancı,
Affedilmeyi bekleyen bir suçlu misali hep koştum peşinden
Umarsız hayaller kurdum
Ve sen zihnimi kuşatan, çırılçıplak duruyordun karşımda
Sonra utandım hayallerimden
Sanki tekrar ediyordu zaman kendini
Yokluğunun sarhoşuydum virüs gibi işliyordun kanıma
Ve bir kurşun yarası gibi acı veriyordu...

Şimdi adını yalnızlık koydum bu aşkın
Bir zamanlar kalabalıklarda kaybolurken,
Şimdi ise üşüyorum bir zamanlar avuçlarında ısınırken
Oysa ben alışık değildim terkedilişlere ve sensizliğe
Daha önce koyup ta bir başıma gitmedin ki.
Sen nerden bileceksin sensizliğin,yalnızlığın ve acının ne olduğunu
Sen hiç sensiz kalmadın ki...