Adıyaman Yolu Duman...

Şehir tutsak düşlerle doluydu,
Özgürlük adına verilen çabalar boşuna...
Namlunun ucunda şimdi sevişmeler...
Deli deli atar yürek,
Çoşar yasaklar bayrak açtıkça....
Henüz on beşlik aşkların bağrında...





Ve insanları vardı,
Varoş yüzleri...
Dert ve kahır arkadaşları,,
Elleri nasır,yüreği hasır......
Ne açlık, ne yokluk, nede sefalet...
Bir bir kapandı kapıları umutlarının...




Bense tutsak olmuş şehrimde,
Bin türlü yük eşliğinde,
Uyanıyorum her sabah...
Düşlerim mavi değil artık...
Kapkara oldu yokluğunda...
Bir pus kaplı şimdi sinem de...
Dört duvar arası düşlerim...
Uzaklarıma yanarım...
Adıyaman yolu duman...
Adıyaman yolu yaman...





Kalk gidelim dağlara,
Tütün kokan ovalara...
Kalk ey sinemdeki,
Yalnızlığın şakağına sıkalım kurşunları bir bir...




Puslu şehrimden yazdım sana...
Bugünde dertten kederden yanaydı hayat...
Zulüm perdesini çekmişti göğe...
Her taraf karanlıktı yokluğunda...
Yağmurlar bile deli gibi değil artık...
İnatçı ayazlarım kalmadı şimdi...
Eskisi gibi değil hiçbir şey...
Adıyaman yolundayım şimdi...
Ahhhhh..!!!
Adıyaman yolu duman,
Adıyaman yolu yaman...