Affet Beni Ey Gönül

Ne yağlı çörek ne de kuru ekmek soğanım var yanımda...
Ne tatlı bir suyum içecek,hani şöyle kana kana !..
Doldurmuşum ben tüm ümitlerimi,hayallerimi çıkınıma,
Düşmüşüm yıllardır hayat denen bu tozlu topraklı yollara...
Sana geliyorum sevgilim, sana geliyorum sana...

Ah! Uzadı gitti bitmek bilmedi yollar, yüküm gitgide daha ağırlaştı..
Gönlümdeki hasret harmanına,ayrılığın kor ateşi düştü..
Bilemezsin, şu yorgun gönül nice yangınlarla savaştı...
Ama, ne yazık ki, ne benim umutlarım gerçekleşti,
Ne de şu ömür mutlu bir sona ulaştı...

Ey Aslan'ın şu sevgi dolu gönlündeki usanmaz sevdası !..
Hatırlarmısın halâ, nerede ilk defa aşkla tanışmıştık gençliğimde?
Nasıl da bu kadar dolduk,taştık,sevindik,üzüldük,sevdik,sevilmedik seninle ?
Affer beni ne olur ? Ne olur affet !
Ne mutlu edebildim seni isteğince,
Ne de mutlu olabildim ben şöyle keyfimce...
Bak işte ! Gitti elden çoktan gençlik,koştu yıllar...
Bitiyor artık, bitimsiz sandığım o uzun yollar...

Ama üzülme sen, ey sevdalı ve cefalı gönül, üzülme..
Yaşıyorum daha...
Mezara kadar seninleyiz, birlikte...
Yine her zamanki gibi elele....