Afife Hanımın Hayatı

Beyaza boyanmış saçları vardı,
Yüzünde yılların izi...
Biraz ufak,tefekçeydi.
Adı Afife Hanımdı...

Eskimiş ama asil bir evde,
Birkaç eşya bir de çiçekleriyle,
Yaşar giderdi senelerce...

Biraz nazlı kadındı Afife Hanım!
Yalnız,köhne gecelerde,
Kelimelerle kavga ederdi!
Küstü mü o..
Kimse barıştıramazdı
Günlerce susardı...

Sardunyaları,menekşeleri vardı.
Buram buram sevgi kokardı çiçekler!
Afife Hanım her gün ilgilenir,
Hatta bazen onlara dert yanardı,
Gözlerinden iki yaş akardı...

Köşeye katlayıp koyduğu,
Biricik el dokuma seccadesi vardı.
Ona her alnını koyuşunda
Seccade sırılsıklam ağlardı...

Beyaz rengi çok severdi Afife Hanım.
Başına bembayaz yemeni örterdi
Pencereden uzaklara dalar,
Yaşlı yüzüne hüzün çökerdi...

Yalnızdı Afife Hanım..
Ama yalnızlığa aldırdığı yoktu,
Yaradan ona yeter de artardı...

Şimdi en sevdiği beyaza sarılmış,
Toprak giysisini giymiş,
Çiçeklerini bağrına almış,
Derin bir uykuya dalıyordu Afife Hanım..

Mezarında şunlar yazıyordu:

Ben arkamda yalnızlığı,hoyratlığı,
Bir de acıyı bıraktım.
Yanıma aldığım tek şey;
Sevaplarım ve günahlarım..
Kimse ağlamasın bana!
Ben YÜCE sevgiliye kavuştum!

..

'not:Afife'nin anlamı:Namuslu, iffetli, temiz ve dürüst'