Ağıt
geldiğim yerde güneş doğmuyor artık
geçmiş, zifiri bir karanlık
tükendi yelkenler, kurudu
deli rüzgarlar esmiyor artık
sanki darıldı aynalar, yüzüme bakmıyor artık
geçmiş boş bir hayal
seksenlerde bir delikanlı, bana
tanıdık gelmiyor artık
limanlar öksüz kaldı, gemiler bağlanmıyor artık
içimde coşkun bir kaptan
çoktan dalgalara karıştı
gözüm ufuklara bakmıyor artık
gökten ayaz vurdu, toprağa cemre inmiyor artık
mevsimler göç etti
evlerin bacasında yuvalar boş kaldı,
leylekler kanadını açmıyor artık
çocuklar küskün, çocuklar kayıp, sokaklar gülmüyor artık
kalbim sanki mühürlendi
sadece... siyah ve beyaz
damarımda kan akmıyor artık
bundan gayrı yarınlar yok bana artık
yürüyorum boş boş sokaklarda
yürüyorum... kurumuş bir kabuk
bedenim, mezarlıklar almıyor artık
09.04.2012
Belki de en hüzünlü şiirler en mutluyken yazılanlardır... belki de mutluluğun sırrıdır, hüzünleri bilmek, hüzünleri yazmak... Mutluluğu yazanlarda hüzünlüdürler belki de... hüzünlerinden yazıyorlardır mutluluğu...
en yakın zamanda kanayan yaralarınızın kabuk bağlaması dileğiyle.. tebrik eder,daha güler yüzlü dizelerinizi okumayı ümit ederim👍👍