Ağlak

Ellerin ıslanmış,
Bir o kadar da saçların
İnadına kupkuru kalmış...
Belli ki fırtına kopan gözlerini
Avuçlarında kucaklamışsın
Ağlamışsın, ağlamışsın...

Elmacık kemiklerinde nemli ışıltı kalmış,
Gülsen şimdi sen
Ay yüzüne vursa
Parlasa yanakların
Yanaklarında doğsam bir güneş gibi...

Ben kim miyim?
Gözyaşlarını kurutan hava benim.
Nemli yüzünü parlatan ay benim.
Parmak uçlarında bakterileşip,
Teninin sıcaklığında ölen benim.

Gözlerin dolmuş bak yine
Ağlamalısın silmeden, ağlamalısın...
Çenenin kuytusundan düşecek
Her bir damla
Toprakta filizlenen bir mendili yeşertecek.

Sakın eğilip yorulma almak için
Son bir samyeliyle
O mendil havalanıp gözlerinde bitecek.
Gözyaşlarında eriyen mendilin
Pamuğu benim...
Ağlıyorsun, yapma!
Beni bırakıp giden, ben değilim...