Ağlak Şiir

diyorlar ki
hep hüzün müdür mayası
yollarını gece öğrendiğim
bulvarlarını kuşluk vakti çözdüğüm kentlerin

vitrinlerinde gülümseyen
karşılıksız ve dondurulmuş kadınlarıyla
mızmız kaldırımlarında
vicdansız yağmurlar içen
hesapsız rüzgar saçlarıyla/ menzilime sırnaşan
bir mermi midir ayrılıklar tiradım

şimdi
de ki yanlış bir Lamia
eksik bir Leyla sürgünüyüm
nehirlerin en üzgün çakıltaşında
belki de yalnız bir Nilüfer küskünüyüm

öğren ey kalbim
kimsesiz bir kadının yüzünde ağlıyor dünya
öğrendim hüzündür ütopya

ey şairler şaşırmayın artık
karanlıkta durmadan ağlayan
sahibini arayan
şiirlerimin ısırgan çığlığına…

Ali K. TANYILDIZ