Ağlama Anne

Ağlama anne,
Zamansız bir sevdaydı benimkisi.
Gülüm uğruna feda ettim özgürlüğümü,
Giden özgürlük olsun.

Yüzbinlerce hançere gebe kalbim.

Yenildim anne ama sen ağlama.
İlk tokatı yediğimde dahi sen değildin uzaklaştığım.
Bilir misin,
Ben hep senin dizlerinde uyudum kaç gece.
Ve sen habersizdin...

Diyorlar ki
Başkasını yaşadın gülümsedikçe,
Doğru değil anne.
İnan ki doğrularım bunlar değil.
Beni anlıyor musun...

Gözümdeki tek damlanın hesabını vermeye hazırım,
Ama sevdam bana inanmıyor.
İnanmıyor anne...

Yetmedi sözcüklerim,
Yoruldu şiirlerim.
Dostlarım birer birer gidiyorken,
Bir başıma kaldım hayatın ortasında
Ve çırılçıplak.
Her bir sokak köpeği etimi lime lime ediyor,
Yine de onurumu çekip alıyorum ağızlarından.

Öyle sıcaktı ki bakışları.
Meğer hiç bilmediğim ince hesaplar düşmüş uykularına.

Bir garip yolcuyum şimdi,
Yolsuz,
Kumanyasız.
Midemde o bildiğin ağrılar,
Kim anladı ki o anlasın hasretimi,
Bilinmezliğim kadar.

Sende mi tükettin nergislerini anne...

Ah zamanın dili olsa da konuşsa,
Ya şu masa
Ya şu balkon
Ve küllüğüm, menekşelerim.

Artık senin o sakin kızın değilim anne.
Sağduyularım dahi kurtarmıyor beni.
Küçük serçeler karın doyurmanın telaşındayken,
Onlara da ağlıyorum.
Günü gelince ölecekler biliyorum.
Ölmek istiyorum anne!
Ağrısız,
Sancısız, babam gibi uykuda...
Beni sen göm anne, kimselere bırakma.
Sadece sen dokun mermer duvarlarıma.

Ben duyarım seni, senin sesini, terk ettiğimi sanma
Çünkü beni yalnız sen sevdin
Ve terk etmeyen sadece sendin.

Kimbilir belki de gideceğim yer
Cennetin onur köşesidir
Ağlama...