Ağlayan Pencere

Yıllarımı yitirdim kalmadı bende heves
Silindi hatıralar bir ben kaldım elimde
Görkemli gemilerle yare koşuyor herkes
Ben mahzun ve çaresiz ağlarım penceremde

İsterdim gözlerinin deryasında intibah
Asude hislerimle girseydim düşlerine
Günahımız giderdi şehvetimizse mübah
Yükselirdik lahuti , günahsızlar yerine

Dalarım ufuklara sen varsın orda diye
Ateşli gözyaşlarım pencereleri yakar
Namahrem denizler mi seni koydu gemiye?
Ruhum tetiği çekip bir kurşun suya sıkar

Hangi zehirler bana getirir ölümleri?
Hangi kızgın taşlarla bağrımı dağlayayım?
Haykırsa tutuşturur intizarım gökleri
Pencerem sen orada ben burda ağlayayım

Güneş bile keyifle dünyamı ısıtmıyor
Üşüyorum sevgilim çırçıplak üşüyorum
Gün yok ki üzerime nankör karlar yağmıyor
Bir çığın şamarıyla toprağa düşüyorum

Sen mahkumlar prensi ey bahtsız kara toprak!
Burda bir nadan yaşar yeter bu süründüğün
Ayağa kalk beni de yattığın yerde bırak
Çiğnesinler gövdemi beyhude yüründüğün

Arzın nevri dönecek korkarım bakışımla
Tutsam yorgan meyliyle gökkubbe eriyecek
Sana vebal , sana aht , sessizce yatışımla
Ölüm düşüne girip ey vefasız diyecek

Ahtım yazılı olsun asırlar üzerine
Ben ezelden beridir çağlayan bir dereyim
Yıllardır ümitlerle bakıpta gözlerine
Karanlık odalar da ağlayan pencereyim...



23 11 2017

k.arslan gazioğlu-mahlasımdır