Ağlıyor Pakistan

Ağlıyor Pakistan

Muhammed İkbal?in nur bestesinden,
Ağlıyor Pakistan, hasta Pakistan.
Sarsılmış sineler, deprem sesinden,
Istırap içinde, yasta Pakistan.

Taş olmuş bedenler, çok vahim durum,
Vefa borcumuz var, tarih okurum,
Olamam duyarsız, sonum uçurum,
Bir sıcak çorba yok tasta Pakistan.

Alev alev ülke ciğer dağlıyor,
Buz tutmuş yavrular mezar ağlıyor,
Umutlar kararmış, sema çağlıyor,
İlaca muhtaçtır hasta Pakistan.

Sokaklar ağlaşır bedenler kayıp,
Bu nasıl gardaşlık geç kaldık ayıp,
Orda olmalıydık bismillah deyip,
Dargındır dostlara küste Pakistan.

Anlatırdı dedem merhum sağ iken,
Yaşarırdı gözü tüyleri diken,
Kurtuluş savaşı ülkem aç iken
Yetişti altınlar, jestte Pakistan.

Ağladım yatakta ruhum dikildi,
Damla damla aktı boynum büküldü,
Kalmadı mecalim kalbim söküldü,
Kalbime saplandı susta Pakistan.

Sessiz kalamayız ağır vebali,
Vefa borcumuz var üzme İkbal?i,
Keşmir kan ağlıyor meçhul ahali,
Kaynıyor cesetler pusta Pakistan.

Gönlüm hüzünlüdür ki varamadım,
Bir yaralı da ben çıkaramadım,
Bir kuytuda yâre yakaramadım,
Benimki vefasız beste Pakistan.

Yok mu bir katığın, Ömer neyledin?
Bu uhrevi ayda neler peyledin?
Gözyaşında mı yok? Kime söyledin,
Mecnundur duaya, dosta Pakistan.

Var olsun devletim şükür yetişti,
Dalga dalga yardım ruhum yatıştı,
Biraz geç kalsak ta encam müthişti,
Bağışlar postada, posta Pakistan.
23.10.2005 Bursa