Ah Etme Yalnızlığım

ah etme yalnızlığım,
güneşin yosun tuttuğu gün bugün,
ellerim kaymakta birer birer sözsüz teranelerden.
ruhum çekilmekte sazlı sözlü suskulara,
nihayetinde aşkın devrikliği üzerimde,
safsata düşlerimin inme inmiş yüreğine,
lirik bir şiirden anlam çalmaktayım.

aşkı t/adında burakmalıyım,
anlam aradığım şehirlerde en çok kendim k/ayıbım,
küf kokulu kaldırımların topraklarında,
sanki kendim kendime en yabancıyım.
bul beni nolursun halden düştüğüm yerde,
kaplamadan tüm hücrelerimi anlamsız bir terane.
sorgulamadan,
yargılamadan,
yormadan,
dinle;
bulut kokulu zemheri gecelere,
eleleliğimiz nam salsın...

kaybolan parçalarımı söküp atın bedenimden.
her yerime zamanı yamalayıp öldürün...
kangren olan yalnızlığımı kireç kuyusuna atın.
arda kalan organlarımı bağışlayın gitsin;
vasiyetimdir;
korkularım güneşe kalsın,
korku nedir bilmeden yaşamak ona has.
ellerimin morluğunu geceye verin,
mor düşlerle uyusun pembe gözlü melekler.
saçlarımı rüzgara dağıtın,
istediği kadar savursun.
en son gözyaşlarımı bulutlara içirin,
zamanın dibine dibine vursun...