Ah Ulu Çınar

Ah ulu çınar
O koca çınar
Dalları kurumuş
Yaprakları çürümüş
Kurt girmiş gövdesine
Yıllarca ayakta duran o dev çınar
Umutsuz
Ne güneş görmüş ne su özümsemiş
Yıkılmış yıkılacak
Yaprakları ile gölge olurdu
Seven ve sevilene
Bulutlu havalarda
Yağmur damlaları ile yarışırdı
Hafif rüzgar gördüğünde
Şarkı mırıldanırdı dudaklarında
Sabah ezanı ile uyanır
Seher yeli ile söyleşirdi sessizce
Doğan güneşi ilk o karşılardı
Giz dolu karanlıklardan öte
O vardı mehtaplı gecelerde
Ah ulu çınar
O koca çınar
Sanki hiç yaşamamış
Bu kutsal topraklara
ayak basmamış
Tek sevdası vardı onu besleyen
Güneş, su, toprak
Bir küheylan gibi koşarak
Nasırla birleşmiş yalın ayak
Geceyle savaşında
Bir yıldız gibi parlayarak
Unutmuş sevdasını
Tüketmiş gövdesini
Kucaklamış kökleriyle toprağı
Kırılmış kolu kanadı
Acısına dayanamadı
Bilseydiniz ne büyük bir yiğitti
Bir misafir misali, o koca çınar
Geldiği gibi gitti.